‘TOT HET LAATST IS MIJN MOEDER THUIS GEBLEVEN‘
Nabestaande Bianca Hijman uit Westbroek vertelt over de ondersteuning van VPTZ- vrijwilligers bij haar terminaal zieke moeder. In het kader van de Internationale Dag van de Palliatieve zorg op 8 oktober 2022 doet zij haar verhaal.
In de zomer van 2010 was opeens het moment daar dat mijn moeder niet meer zelfstandig thuis kon wonen. De dementie was inmiddels in een dusdanig stadium dat het niet meer veilig was. Er was geen twijfel: ze kwam per direct bij ons in huis wonen.
Ze genoot van het leven tussen ons in, tussen de dieren die haar ook omringden.
We wonen landelijk, een woonboerderij met (besloten) erf. De plek was veilig voor haar.
De dementie ontwikkelde zich langzaam, ze ging achteruit.
Na drie jaar kwamen daarbij fysieke klachten in de buik. Ze begon gewicht te verliezen. Ziekenhuis-onderzoek volgde. Uiteindelijk werd de conclusie getrokken dat de levensverwachting mogelijk niet lang zou zijn. De term “terminaal” werd gebruikt. De huisarts die zij sinds haar verblijf bij ons had, gaf ons het advies om contact op te nemen met VPTZ. Hij vertelde dat het een zeer goede en waardevolle organisatie was, die in dit proces ondersteuning kon geven. Ik volgde zijn advies en maakte kennis met de mensen van VPTZ. Als een warm bad.
Een situatie waarin iemand (terminaal) ziek is en liefdevolle zorg nodig heeft en krijgt van de mensen om hem/haar heen, is een kwetsbare situatie met allerlei emoties. Dan lijkt het moeilijk om nieuwe (en nog vreemde) mensen hierin toe te laten. Het is zo persoonlijk allemaal.
Ik kan alleen maar heel blij zijn dat ik die stap toch heb gemaakt. Vanaf het begin werd nagedacht over de beste oplossing en welke vrijwilligers daarbij het beste zouden passen. Wegens omstandigheden (ik ben zelfstandig ondernemer) was er voor mij een noodzaak om de donderdag elders te zijn. Die dag werd “gevuld” met drie vrijwilligers, die elk een aantal uren aanwezig waren bij mijn moeder. Ieder met eigen invulling en liefdevolle zorg. Iets drinken samen, voorlezen, babbelen, gewoon even rustig in stilte zitten maar ook eindeloze spelletjes Rummikub. Want dat kon mijn moeder nog steeds. Het geheugen verslechterde, de humor bleef, het valsspelen met een knipoog en het sjoemelen namen toe. Het maakte niet uit. Het was perfect zo.
Bijzonder genoeg hield mijn moeder het fysiek langer vol dan aanvankelijk was ingeschat. Ze leefde nog bijna anderhalf jaar. Tot het allerlaatst is zij thuis gebleven.
Het gevoel na haar overlijden was natuurlijk in de eerste instantie verdriet. Een groot gemis.
Maar dat verdriet werd verzacht door mijn gevoel van dankbaarheid dat ze die vijf jaar in liefdevolle omgeving heeft kunnen zijn. Thuis bij mij. Nooit een seconde van spijt gehad van deze beslissing. Ook al was het soms wel wat zwaar.
De vrijwilligers van VPTZ waren goud waard. In alle opzichten. Voor mijn moeder zorgzaam, begripvol en liefdevol. En vooral een rustige en betrouwbare aanwezigheid. Maar ook voor mij, als de tranen wel eens in mijn ogen stonden, begripvol en lief. Zo waardevol. Zij deelden in de zorg en maakten daarmee de zorg die ik gaf beter draagbaar. Het was goud.
Tenslotte zou ik wensen dat meer mensen ook de kans zouden krijgen om deze keuze te maken.
Wellicht kennen ze de organisatie nog niet. Dan hoop ik dat ze, het als de fijne huisarts die mij attendeerde, ook hierop gewezen worden. Door ofwel een huisarts, of wellicht door iemand die de organisatie kent uit ervaring of horen zeggen.
Daarna hoop ik dat ze, net zoals ik, de stap durven zetten om iemand in hun huis toe te laten in een situatie die kwetsbaar en soms verdrietig is. Het kan zo’n steun zijn. En zo’n verschil maken.
Hoe mooi is het immers, dat deze organisatie er is. Met waardevolle mensen. Die zomaar en belangeloos beschikbaar zijn om de steun te geven die nodig is.
Op de foto: Moeder Hijman met dochter Bianca die haar zoveel jaren liefdevol verzorgde met hulp van VPTZ-vrijwilligers
